Το Καλεσμα του Δασους

κλειστε τα ματια παρακαλω.. :)

Το Παιχνιδι

Όλοι μας εδώ είμαστε μαζεμένοι σε ένα λιβάδ

ι στην βάση ενός βουνού. Είμαστε στην Εστία και παίζουμε όλοι μαζί με την ιδανική αγάπη. Ένας αγαπητός αδελφός

πλησιάζει και λέει: Θα

ήθελε κανείς εδώ να παίξουμε ένα νέο Παιχνίδι;

Τι είδους Παιχνίδι; ρωτάτε. Είναι σαν αυτά που παίζουμε τώρα;

Όχι, ήταν η απάντηση. Δεν είναι κάτι που έχουμε ξανακάνει στο παρελθόν.

Είναι ένα περίπλοκο Παιχνίδι με πολλά στηρίγματα και μεταμφιέσεις. Θα φοράμε πέπλα έτσι ώστε να μην μπορούμε πλέον να βλέπουμε ή να εν-θυμούμαστε την

πραγματική φύση μας... ακόμα και το πέπλο θα είναι κρυμμένο. Τότε θα ξεκινήσουμε το Παιχνίδι και θα αρχίσουμε να εν-θυμόμαστε. Αυτό το πέπλο θα είναι τόσο δραστικό που θα ξεχάσουμε όχι μόνο ποιοι είμαστε αλλά και την Εστία. Ακόμα και να συναντηθούμε καθώς βαδίζουμε στα μονοπάτια

μας, θα κοιτάμε στα μάτια του άλλου και δεν θ’ αναγνωριζόμαστε. Το πέπλο θα είναι τόσο δραστικό που πολλοί θα κοιτάμε γύρω τις μεταμφιέσεις και πραγματικά θα πιστεύουμε

ότι δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Θα κρατήσουμε όλες τις δυνάμεις μας αλλά δεν θα θυμόμαστε πώς να τις χρησιμοποιήσουμε ή ακόμα και τ' ότι υπάρχουν.

Το Παιχνίδι θα παίζεται σε

φάσεις και πριν αρχίσουμε κάθε φάση του Παιχνιδιού, θα τοποθετούμε όσα αναμνηστικά θέλουμε στο μονοπάτι μας για να μας βοηθήσουν να εν-θυμηθούμε. Θα είναι καλύτερα να τοποθετούμε πολλά αναμνηστικά, διότι οι περισσότεροι από εμάς θα τα διώξουν εύκολα με την εκλογίκευση. Εμείς θα διαλέξουμε τον χρόνο και τον τόπο για τις εισόδους και τις εξόδους σε αυτόν τον Πινάκα Παιχνιδιού. Επίσης θα ορίσουμε τις συνθήκες και τα διδάγματα που επιθυμούμε να ολοκληρώσουμε καθώς είμαστε κάτω από το πέπλο. Το σκορ μας θα καταγράφεται και οι πόντοι μας θα συγκεντρώνονται από την μια φάση στην επόμενη. Αυτό το σύστημα καταγραφής των πόντων θα χρησιμοποιηθεί από εμάς για να καθοριστεί τι θα συμπεριληφθεί στην επόμενη φάση. Δεν θα μπορούμε να θυμηθούμε την μια φάση στην άλλη όμως, όταν φέρουμε το Παιχνίδι εις πέρας, κάποιες συγκεκριμένες ιδιότητες θα μεταφερθούν στην επόμενη φάση. Θα έχουμε πάντα την βασική ύπαρξη μας και την προσωπικότητα μας, όμως δεν θα εν-θυμόμαστε ότι περνάει μαζί μας μέσω του πέπλου σε κάθε φάση.

Το χιούμορ θα είναι πάντα ένα αναμνηστικό που θα περνάει ανεμπόδιστο μέσω του πέπλου και αν ανακαλύψουμε ότι γινόσαστε πολύ σοβαροί, εμείς που θα είμαστε στην άλλη πλευρά του πέπλου, θα γαργαλίσουμε την αίσθηση του χιούμορ σας σαν υπενθύμιση ότι είναι μόνο ένα Παιχνίδι αυτό που παίζουμε. Θα υπάρχουν επίσης πολλοί οδηγοί διαθέσιμοι στον δρόμο μας για να μας βοηθήσουν αν περιπλανηθείτε πολύ μακριά από το μονοπάτι μας. Ω ναι, παραλίγο να ξεχάσω, ένα σημαντικό κομμάτι του Παιχνιδιού… πάντα θα υπάρχει το δικαίωμα της Ελεύθερης Επιλογής. Θα έχουμε απόλυτη επιλογή σε όλα τα θέματα... μπορούμε ακόμη να επιλέξουμε να μη παίξουμε το Παιχνίδι ή να καλέσουμε έναν αντικαταστάτη. Μπορούμε να επιλέξουμε να κρυφτούμε ή να επιλέξουμε να ψάξουμε... εξαρτάται εντελώς από εμάς.

Στον Πίνακα Παιχνιδιού θα υπάρχει πολικότητα. Αυτό έχει να κάνει με τη μηχανική του ίδιου του Πίνακα Παιχνιδιού, και μπορεί να είναι απαραίτητο εξάρτημα καθώς παρέχει την αντίθεση που χρειάζεται. Παρόλα αυτά, η πολικότητα θα μειώσει την όραση μας. Μέσα από μάτια που δεν βλέπουν καθαρά εξαιτίας της πολικότητας, θ’ αντιλαμβανόμαστε πράγματα όπως Πάνω ή Κάτω, Φώς ή Σκοτάδι, Καλό ή Κακό, Αγάπη ή Φόβος και Σωστό ή Λάθος. Μην αφήσουμε αυτό να μας ξεγελάσει, είναι μόνο μια παραίσθηση.

Θα αφήσουμε όλοι μας τις ανώτερες πλευρές του εαυτού μας σε ένα ξεχωριστό μέρος κατά την διάρκεια του Παιχνιδιού, διαφορετικά το Παιχνίδι θα γινόταν πολύ εύκολο. Ο Ανώτερος Εαυτός σας θα είναι πάντα διαθέσιμος για εμάς. Η πρόκληση θα είναι να μάθουμε να τον προσεγγίζουμε και να θυμόμαστε ότι υπάρχει σαν κομμάτι του εαυτού μας. Μπορεί να διαλέξουμε ξεχωριστούς αγαπημένους να ταξιδέψουν στο πλευρό μας και να μας συμβουλεύουν κατά την διάρκεια του Παιχνιδιού. Ακόμη και το να εν-θυμούμαστε τη παρουσία τους, θα είναι κι εκείνο ένα μεγάλο κομμάτι του Παιχνιδιού.

Ο στόχος του Παιχνιδιού είναι να δούμε πόσοι πολλοί μπορούν να εν-θυμηθούν ποιοι είμαστε, που πήραν την μορφή μας, και τι δημιουργικές δυνάμεις έχουμε. Όταν εν-θυμηθούμε, τότε θα ξανά-ενωθούμε με τον Ανώτερο Εαυτό μας και θα ανά-δημιουργήσουμε την Εστία στην άλλη πλευρά του πέπλου για να αποδείξουμε ότι έχουμε εν-θυμηθεί πλήρως.

Λοιπόν ποιος θέλει να παίξει;

Πηγη

Ο δρόμος σου είσαι εσύ

Φεύγεις και πάς είσαι καράβι

Μπροστά κοιτάς τη θάλασσα σου
πυρκαγιές και πάγοι
Μα πιο μπροστά πάντα θα στέκει
Ο γυρισμός σου στη φουρτούνα αντέχει

Φεύγεις που πας και που πιστεύεις
Τι κυνηγάς ποια γη σε θέλει
ποιον εαυτό γυρεύεις
όλα είναι εδώ κι όλα για πάντα
κάθε ταξίδι είναι γυρισμός

Φεύγεις και πας που επιστρέφεις
σε πια στεριά η ξενιτιά σου
είναι όλα όσα έχεις
όλα είναι εδώ κι όλα για πάντα
και πιο μακριά σου είσαι μόνο εσύ..

Εσύ γεννάς τη θάλασσα..
και χτίζεις το καράβι
είσαι το εδώ και το αλλού
είσαι η οργή του γυρισμού
το δάκρυ του αποχωρισμού
και το ταξίδι σου είσαι εσύ
είσαι το κύμα το νησί
είσαι ο αέρας το πανί..
και το άσπρο το μαντίλι..

Φεύγεις που πας που ταξιδεύεις
δρόμοι ανοιχτοί,τα σύνορά σου
είναι όπου αντέχεις
όλα είναι αλλού κι όλα για λίγο
όταν δεν ξέρεις
πως ο δρόμος σου είσαι εσύ…

Αλκινοος Ιωαννιδης

ΟΧΙ ΣΤΑ ΕΜΒΟΛΙΑ

ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑ-ΤΩΡΑ-ΕΝΟΤΗΤΑ

Ευχαριστω:)

Απολαυστε μια βολτα στο γνωστο μας συμπαν

Dead Can Dance - The Host Of Seraphim

Παραξενο

Ameno-Era

Αυτογνωσια

Κάποτε, βαθιά μέσα στο χρόνο, όλοι οι άνθρωποι μετείχαν του Θείου. Αλίμονο, καταχράστηκαν σε τέτοιο βαθμό τη θεία δύναμή τους, που ο σπουδαιότερος των Θεών αποφάσισε να τους αφαιρέσει τη θεία φύση τους και να την κρύψει σ' ένα μέρος, όπου θα τους ήταν αδύνατο να την ξαναβρούν και να την βεβηλώσουν. Το μεγάλο πρόβλημα ήταν τώρα να βρεθεί μια σίγουρη κρυψώνα.

Οι Θεοί που συγκεντρώθηκαν για να λύσουν αυτό το πρόβλημα, πρότειναν το εξής: "Να θάψουμε τη θεότητα του ανθρώπου μέσα στη γη". Αλλά ο Brahma απάντησε: "Όχι, αυτό δεν αρκεί, γιατί ο άνθρωπος θα σκάψει και θα τη βρει".

Τότε οι Θεοί πρότειναν: "Αφού είναι έτσι, ας τη ρίξουμε στα βάθη των ωκεανών". Αλλά ο Brahma απάντησε: "Όχι, γιατί αργά ή γρήγορα ο άνθρωπος θα εξερευνήσει τους βυθούς όλων των ωκεανών και είμαι σίγουρος πως μια μέρα θα τη βρει και θα τη φέρει στην επιφάνεια".

Στη συνέχεια πρότειναν : «Να την κρύψουμε στα πέρατα του Ουρανού». Όχι, είπε πάλι ο Μέγιστος των Θεός, γιατί ο άνθρωπος κάποια εποχή θα καταφέρει να ταξιδέψει στους μακρινούς γαλαξίες και θα την ανακαλύψει».

Μετά από αυτό οι Θεοί δεν είχαν πια τι να προτείνουν. "Δεν ξέρουμε που να την κρύψουμε γιατί δε νομίζουμε να υπάρχει μέρος στη γη ή στη θάλασσα ή στον ουρανό απροσπέλαστο από τον άνθρωπο".

Τελικά ο Brahma κούνησε το κεφάλι και είπε: "Ξέρω τι θα κάνουμε με τη θεότητα του ανθρώπου. Θα την κρύψουμε όσο γίνεται πιο βαθιά μέσα στον ίδιο τον άνθρωπο, γιατί είναι το μόνο μέρος που δε θα σκεφτεί ποτέ να την ψάξει".

Από τότε, και έτσι τελειώνει ο θρύλος, ο άνθρωπος κάνει το γύρο της γης, εξερευνά το διάστημα, αναρριχάται, καταδύεται και σκάβει μάταια, ψάχνοντας για κάτι που βρίσκεται μέσα του

...η Αγαπημενη...

ΟυΛαΛουμ

Ήταν σα να σε πρόσμενα κυρά,
απόψε που δεν έπνεε όξω ανάσα,
κι έλεγα: Θα 'ρθει απόψε απ' τα νερά, κι από τα δάσα!

Θα 'ρθει αφού φλετράει μου η ψυχή
αφού σπαρά το μάτι μου σαν ψάρι,
και θα μυρίζει φώτα [ήλιο] και βροχή το νιο φεγγάρι!...

Και να, το κάθισμά σου συγυρνώ,
στολνώ την κάμαρά μου αγριομέντα,
και να μαζί σου κιόλας αρχινώ, χρυσή, κουβέντα.

Πως να... θα μείνει ο κόσμος με το "μπα"
που μ' έλεγε τρελόν, πως είχες γίνει καπνός
και - τάχας - σύγνεφα θαμπά, προς τη σελήνη...

Νύχτωσε και δε φάνηκες εσύ...
Κίνησα να σε βρω στο δρόμο - ωϊμένα! -
μα σκούνταφτες (όπου εσκούνταφτα), χρυσή, κ' εσύ με μένα!...

Τόσο πολύ μ' αγάπησες, κυρά,
που άκουγα διπλά τα βήματα μου!
πάταγα γω - στραβός - μες στα νερά; κ' εσύ κοντά μου!...

Η Ιστορία κι η Ευτυχία

Η Ιστορία κι η Ευτυχία

Στίχοι: Μαρία Βουμβάκη

Μουσική: Μαρία Βουμβάκη

Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Βουμβάκη

Όταν κάτι περιμένεις να γίνει

τότε περνάει έτσι ο καιρός

το χρόνο τον προφταίνουν εκείνοι

που δεν ψάχνουν γιατί και πώς

η Ευτυχία δεν περιμένει

άλλη μια ευκαιρία χαμένη

Όταν κάτι περιμένεις ν' αλλάξει

καθισμένος αναπαυτικά

οι εφιάλτες σου γίνονται πράξη

και το γνωρίζουν κάποιοι καλά

η Ιστορία δεν περιμένει

άλλη μια ευκαιρία χαμένη

Μα η αλήθεια ταξιδεύει στο νότο

εκεί που ο ήλιος είναι ψηλά

ο ουρανός είναι γαλάζιος εκεί κάτω

κι η φύση όμορφη όπως παλιά

κι όσοι κατάφεραν εκεί να φτάσουν

μπορούν να θυμηθούν και να ξεχάσουν

ότι περίμεναν να έχει γίνει

ότι δεν άλλαξαν πάντως ποτέ

το χρόνο προφτάσαν εκείνοι

που έλεγαν "τώρα"

που είπανε "ναι"

η Ιστορία είναι γραμμένη

κι η Ευτυχία δεν περιμένει

Η Ιστορία κι η Ευτυχία

η ίδια η Ιστορία

κι η Ευτυχία

έρχονται τώρα

τώρα ξανά

τώρα

τώρα ξανά